De eerste weken in Zuid-Amerika

Na wat internet-perikelen hierbij eindelijk mijn eerste nieuwsbericht!
Het begon al meteen goed... Om in de sfeer te komen zijn we met een dagje vertraging vertrokken (mijn vrouw en ik vertrokken allebei samen voor vrijwilligerswerk). In Zaventem bij de check-in vroeg ik naar goede zitplaatsen voor onze tweede vlucht (Zürich – Sao Paulo). De man achter de balie begon een beetje in z’n haar te krabben, en wist ons na verder informeren te vertellen dat de tweede vlucht er niet was! Maar de dag erop zou het wél lukken. Blijkbaar een foute communicatie via het reisbureau.

Een dagje later dan gepland, landden we goed en wel in Sao Paulo in Brazilië. We gingen niet rechtstreeks naar Bolivië omdat de vluchten naar dit land een stuk duurder zijn en altijd 2 tussenstops hebben. Er was nog anderhalve week nodig om naar Bolivië te reizen en er de nodige papieren te regelen voor een visum. We besloten dit meer op het gemak te doen, en verlengden dit met nog eens anderhalve week.
Sao Paulo is de grootste stad van Brazilië, en zorgt samen met de omliggende streek voor de helft van de economische productie van het land. Een heel drukke, moderne stad dus. We lieten ze even links liggen om onze eerste dagen door te brengen bij een gastgezin op 70 km van Sao Paulo. Ze leerden ons het (lekkere) Braziliaanse eten kennen, enkele woordjes Portugees (moeilijker dan gedacht), de Braziliaanse muziek (die zo goed als volledig onbekend is in Europa), en gaven ons wat inzicht in de maatschappij. Brazilië lijkt een land op twee snelheden. Het doet Europees aan, met veel auto´s, industrie en goede wegen, ... maar er zijn ook veel mensen die uitgesloten worden (straatkinderen, grote armenwijken).

Een foto van het huis waar we te gast waren:

En dit...

... het lokaal water-systeem!

In de wijk heeft elk huis een eigen waterput, met een kleine pomp die een individueel reservoir aanvult. Voor de liefhebbers enkele details: de putten worden ge-spoelboord, zijn een 10-tal meter diep en hebben een diameter van 50mm, de pomp zuigt tot 8m aan en het water is van goede kwaliteit. De gastvrouw wist ons ook te vertellen dat ze in de wijk de locatie voor nieuwe putten zocht met een soort wichel (wat ik dan ook moest proberen). Maar ik laat aan anderen de discussie over de zin of onzin hiervan..

Na enkele dagen reisden we richting Bolivië. Na een busreis van 26 uur (jawel, 26!) namen we wat tijd om een natuurgebied te bezoeken: 'de Pantanal'. Het gebied is erg groot en telt heel veel dieren, een mooie natuurbeleving.

foto van een vogel in het Pantanal-gebied:

Nadien reisden we in verschillende stappen verder naar Bolivië. We gingen over de grens in San Matias, een klein stadje met aardewegen. Het verschil met Brazilië was meteen zichtbaar. Er waren veel minder auto´s, geld afhalen bleek onmogelijk (euro's wisselen lukte enkel na aandringen), en restaurantjes waren geïmproviseerde kraampjes op straat.
Uiteindelijk kwamen we aan in Santa Cruz. Dat is de grootste stad van Bolivië, en een beetje atypisch omdat ze in het laagland ligt (Bolivië is meer gekend om z'n hooggebergte). De stad beviel ons wel, het deed goed om terug even het gemak te hebben van alle faciliteiten van een grotere stad.

Ik ga het hierbij houden, en hoop gauw een nieuw bericht te kunnen sturen over het vrijwilligerswerk dat ik gestart ben. Op de blog kan je reacties sturen met vragen, nieuws van de VMW, ... Ik hoop zo de komende tijd contact te houden en wat feedback te krijgen. Ik wil ook de collega's bedanken die mee helpen om dit te ondersteunen.

Achtergrond-informatie:
Op 9 juli 2009 vertrok ik voor 11 maanden naar Bolivië voor vrijwilligerswerk. Via het programma 'wissel-leren' en dankzij de steun van de VMW krijg ik de gelegenheid om tijdens deze periode en nadien een meerwaarde te bieden aan de VMW.