Voor het eerst voor een klas

In m’n vorig nieuwsbericht had ik het over mijn ervaring in de technische school hier. Naast het praktische werk begon ik begin september ook met lessen elektriciteit te geven. Aangezien de school in hoofdzaak focust op automechanica, hadden de leerlingen al kennis van elektriciteit in een auto (gelijkstroom). Maar ze hadden weinig noties van wisselstroom of driefasige elektriciteit. Daarom diepte ik mijn eigen kennis op en, aangevuld met opzoekingswerk (wikipedia, etc), begon ik de lessen voor te bereiden.

Ik gaf les aan drie groepen (twee eerstejaarsklassen, en één tweedejaarsklas). De leeftijd van de studenten lag tussen 15 en 18 jaar, met enkelen die ouder waren (tot 39 jaar). De thema’s van de lessen stelde ik zelf op, in overleg met een lokale leerkracht. Het was spannend om de eerste keer voor een klas te staan. Ik kreeg allerhande vragen gesteld, over de opbouw van het elektriciteitsnet, de werking van motoren, veiligheid,... Het was soms wel een uitdaging voor mijn eigen kennis, maar ik heb het er vrij goed van af gebracht. Om tijdens de lessen wat houvast te hebben, had ik alles voorbereid met slides. Iets dat ook handig bleek op de momenten dat mijn Spaans het even dreigde af te weten. Om het wat concreter te maken, brachten we ook een bezoek aan een transformator-station.

bezoek aan een installatie van de lokale elektriciteitsmaatschappij

Ik geef ook wat uitleg over de “expositie” die ik meemaakte. Verschillende keren per jaar stelt de technische school haar deuren open, of presenteert ze op verplaatsing haar educatief materiaal. Deze keer nam ze deel aan een grotere voorstelling van alle scholen in de gemeente Santa Fe, op het centrale plein. Daar werden affiches getoond, didactisch materiaal uitgestald, en gaven de leerlingen uitleg aan de voorbijgangers.

expositie op het centraal plein van Santa Fe



Van mijn aanwezigheid op de expositie werd meteen gebruik gemaakt om een extra elektriciteits-aansluiting te maken. De bestaande aansluiting was niet beveiligd (geen automaat) en kon dus enkel onder spanning worden aangepast! Dus heb ik een paar stoffen handschoenen gezocht (en me verzekerd dat ze droog en proper waren) om alles te kunnen aansluiten. Veiligheid is een thema waar ze in Bolivië anders over denken dan wij. Aftakkingen worden bijvoorbeeld vaak gemaakt met gestripte kabel en kleefband.

Als afsluiter vertel ik graag nog iets over de drinkwater-voorziening hier in Bolivië, waarvan de organisatie soms sterk verschilt van die in België. Ik kon kennis maken met de organisatie ‘Cospugebul’ die de drinkwatervoorziening verzorgt in de dichtstbijzijnde stad Yapacani. Ongeveer 90% van de families heeft er een aansluiting. Twee maal per jaar wordt een ledenvergadering georganiseerd waar voor elke aansluiting iemand aanwezig moet zijn. Op die vergadering nemen al deze leden deel aan het beslissingsproces (coöperatieve), iets dat we ons in België moeilijk kunnen inbeelden! De leden moeten maandelijks hun bijdrage betalen en als iemand drie maand niet heeft betaald, wordt die in principe afgesloten (nadat bemiddeling geen oplossing bood). Ook dat ligt in België niet zo voor de hand!
De kwaliteit van het water is vrij goed, tot hiertoe waren de problemen meestal bacteriologisch. Vier jaar geleden is daarom gestart met chloor doseren zodat je er nu (ook als buitenlander) van de kraan kan drinken. Iets wat je in vele andere steden en dorpen beter niet probeert.

De ‘Cospugebul’ die de drinkwatervoorziening organiseert in de stad Yapacani

In het kader van de verjaardag van de Cospugebul werd een expositie georganiseerd in samenwerking met de scholen.

Eén van de werkjes die te zien waren op de expositie..

Het thema water leeft dus zeker in Bolivië! Reacties of vragen steeds welkom.

Vrijwilligerswerk in het eerste project

In het vorig nieuwsbericht was ik gebleven bij onze aankomst in de stad Santa Cruz in Bolivië. Van hieruit vertrokken we naar ons eerste project. Het was spannend om te zien waar we de komende tijd zouden wonen en werken. Vanuit Santa Cruz was het een goede twee uur reizen naar onze nieuwe uitvalsbasis, San Carlos, een klein dorp in het tropische laagland van Bolivië. De temperaturen lopen hier gemakkelijk op tot 35° en het is heel vochtig. De vegetatie is tropisch en dus heel groen. Er zitten papegaaien, toekans, ... ik zag ook al een slang!
Door San Carlos kruist een grote asfaltweg die 2 belangrijke steden verbindt (Santa Cruz – Cochabamba). De aanwezigheid van deze weg zorgde voor heel wat bevolking en veel landbouw. Van zodra je de asfaltweg verlaat zijn er bijna enkel nog stenen wegen of aardewegen en is er meer en meer oorspronkelijke vegetatie. Hieronder een foto van een huisje dat ik zag tijdens een bezoek aan een schoolproject. Er is een waterput te zien waaruit water wordt opgehaald met een smalle hoge emmer. Op de foto zijn ook papayabomen te zien, een mandarijnboom, een stukje van een bananenboom, ... Naast het huisje stond nog wel een tweede huisje zodat de leefruimte wel wat groter was.

Een huisje met tropische fruitbomen

In de eerste week leerde ik de lokale projectwerking wat kennen, die vooral draait rond scholen en gezondheidszorg. Vanaf de tweede week begon ik te werken in een technische school in een naburig dorp.

De technische school waar ik werk, en de directeur ´don Julio´

De school is 7 jaar geleden opgericht met de bedoeling om jongeren meer kansen te geven op een job. Er zijn in de regio erg weinig techniekers. De school geeft voornamelijk opleiding over automechanica en -elektriciteit. Er is ook een werkplaats om te leren lassen en om te leren werken met een draaibank (metaalbewerking). Mijn eerste projectje was een oude freesmachine aan de praat krijgen. Voor de leken onder ons, dat is een soort gesofisticeerde boormachine die gebruikt wordt om metaalstukken te bewerken.

De freesmachine waar ik aan werkte..

En de elektrische kast..

De freesmachine was een jaar geleden aangekocht, maar door gebrek aan elektrische kennis was ze nog niet in gebruik genomen. De machine is minstens 30 jaar oud, en er was geen enkele handleiding of plan te vinden. Mijn eerste opdracht was dan maar een elektrisch plan maken. Meteen een gelegenheid voor wat ‘hands on’ ervaring. Ik achterhaalde beetje bij beetje hoe de machine werkte en vond uiteindelijk drie elektrische problemen. Eenmaal opgelost, bracht ik ook nog een mechanisch probleem in orde zodat we nu de machine aan de praat hebben gekregen! Daarna begon ik aan een tweede freesmachine. Die was ook een jaar geleden aangekocht maar was er wel erger aan toe. In de elektrische kast was water binnengelopen en op de kop toe was er geen enkele draadnummering. Een nieuwe uitdaging dus.

Ondertussen ben ik ook begonnen met les geven over het thema elektriciteit, maar dat hou ik voor een volgende nieuws-update.


Ik hoop dat in België het Barbarafeest ondertussen goed is verlopen! Nieuwsberichtjes steeds welkom!

De eerste weken in Zuid-Amerika

Na wat internet-perikelen hierbij eindelijk mijn eerste nieuwsbericht!
Het begon al meteen goed... Om in de sfeer te komen zijn we met een dagje vertraging vertrokken (mijn vrouw en ik vertrokken allebei samen voor vrijwilligerswerk). In Zaventem bij de check-in vroeg ik naar goede zitplaatsen voor onze tweede vlucht (Zürich – Sao Paulo). De man achter de balie begon een beetje in z’n haar te krabben, en wist ons na verder informeren te vertellen dat de tweede vlucht er niet was! Maar de dag erop zou het wél lukken. Blijkbaar een foute communicatie via het reisbureau.

Een dagje later dan gepland, landden we goed en wel in Sao Paulo in Brazilië. We gingen niet rechtstreeks naar Bolivië omdat de vluchten naar dit land een stuk duurder zijn en altijd 2 tussenstops hebben. Er was nog anderhalve week nodig om naar Bolivië te reizen en er de nodige papieren te regelen voor een visum. We besloten dit meer op het gemak te doen, en verlengden dit met nog eens anderhalve week.
Sao Paulo is de grootste stad van Brazilië, en zorgt samen met de omliggende streek voor de helft van de economische productie van het land. Een heel drukke, moderne stad dus. We lieten ze even links liggen om onze eerste dagen door te brengen bij een gastgezin op 70 km van Sao Paulo. Ze leerden ons het (lekkere) Braziliaanse eten kennen, enkele woordjes Portugees (moeilijker dan gedacht), de Braziliaanse muziek (die zo goed als volledig onbekend is in Europa), en gaven ons wat inzicht in de maatschappij. Brazilië lijkt een land op twee snelheden. Het doet Europees aan, met veel auto´s, industrie en goede wegen, ... maar er zijn ook veel mensen die uitgesloten worden (straatkinderen, grote armenwijken).

Een foto van het huis waar we te gast waren:

En dit...

... het lokaal water-systeem!

In de wijk heeft elk huis een eigen waterput, met een kleine pomp die een individueel reservoir aanvult. Voor de liefhebbers enkele details: de putten worden ge-spoelboord, zijn een 10-tal meter diep en hebben een diameter van 50mm, de pomp zuigt tot 8m aan en het water is van goede kwaliteit. De gastvrouw wist ons ook te vertellen dat ze in de wijk de locatie voor nieuwe putten zocht met een soort wichel (wat ik dan ook moest proberen). Maar ik laat aan anderen de discussie over de zin of onzin hiervan..

Na enkele dagen reisden we richting Bolivië. Na een busreis van 26 uur (jawel, 26!) namen we wat tijd om een natuurgebied te bezoeken: 'de Pantanal'. Het gebied is erg groot en telt heel veel dieren, een mooie natuurbeleving.

foto van een vogel in het Pantanal-gebied:

Nadien reisden we in verschillende stappen verder naar Bolivië. We gingen over de grens in San Matias, een klein stadje met aardewegen. Het verschil met Brazilië was meteen zichtbaar. Er waren veel minder auto´s, geld afhalen bleek onmogelijk (euro's wisselen lukte enkel na aandringen), en restaurantjes waren geïmproviseerde kraampjes op straat.
Uiteindelijk kwamen we aan in Santa Cruz. Dat is de grootste stad van Bolivië, en een beetje atypisch omdat ze in het laagland ligt (Bolivië is meer gekend om z'n hooggebergte). De stad beviel ons wel, het deed goed om terug even het gemak te hebben van alle faciliteiten van een grotere stad.

Ik ga het hierbij houden, en hoop gauw een nieuw bericht te kunnen sturen over het vrijwilligerswerk dat ik gestart ben. Op de blog kan je reacties sturen met vragen, nieuws van de VMW, ... Ik hoop zo de komende tijd contact te houden en wat feedback te krijgen. Ik wil ook de collega's bedanken die mee helpen om dit te ondersteunen.

Achtergrond-informatie:
Op 9 juli 2009 vertrok ik voor 11 maanden naar Bolivië voor vrijwilligerswerk. Via het programma 'wissel-leren' en dankzij de steun van de VMW krijg ik de gelegenheid om tijdens deze periode en nadien een meerwaarde te bieden aan de VMW.

Bewust omgaan met water door wissel-leren

Op 9 juli 2009 vertrok ik voor 11 maanden naar Bolivië en dit in het kader van het programma "wissel-leren" van het Agentschap voor Overheidspersoneel van de Vlaamse overheid. Ik werkte vijf jaar geleden al gedurende 6 maanden mee aan een landbouw- en irrigatieproject in het hooggebergte van Ecuador. Via het huidige "wissel-leer"-project hoop ik tijdens mijn verblijf en nadien een meerwaarde te bieden aan de VMW.

Wat meer uitleg:
Het programma "wissel-leren" is gericht op innovatie binnen entiteiten van de Vlaamse overheid. Via een uitwisselingsproject loopt een medewerker stage bij een andere organisatie, om daarna gericht te innoveren in de eigen organisatie. De wissel-partner kan een organisatie zijn van de Vlaamse overheid, een privé-bedrijf of een organisatie in het buitenland.
Namens de VMW diende ik een projectvoorstel in. Samen met 12 andere projecten werd het voorstel door het AGO weerhouden voor ondersteuning. Tijdens mijn loopbaanonderbreking (van midden juli 2009 tot midden juni 2010) zal ik vrijwilligerswerk verrichten voor 2 Belgische ngo’s in Bolivië. Bij 1 van de 2 partners zal ik werken rond water. De ondersteuning door het AGO zal dienen voor initiatieven na terugkomst in België.

Het doel van het "wissel-leren"-project:
De algemene doelstelling van het project is bewustmaking rond het thema water. Dit gebeurt zowel binnen de VMW als daarbuiten, en wordt gerealiseerd in 3 stappen: via culturele uitwisseling met de lokale bevolking, via sensibilisering in samenwerking met de wissel-partner, de ngo Bevrijde Wereld, en met de VVSG (vereniging van Vlaamse steden en gemeenten) en ten slotte via het opzetten van nieuwe initiatieven en samenwerkingen rond het thema water.

Wat houdt het project precies in?
De ngo waarbij ik in Bolivië vrijwilligerswerk rond het thema water voor zal verrichten is ICO. ICO is de lokale partner van de ngo Bevrijde Wereld en coördineert irrigatieprojecten in verschillende gemeenschappen in Bolivië. Het vrijwilligerswerk zelf doe ik in de gemeente Pasorapa, in het Andes-gebergte.
Ik zal me hoofdzakelijk focussen op 3 thema’s die ook binnen de VMW actueel zijn, namelijk onduurzame waterwinning, de wijzigende waterkwaliteit van onze bronnen en klimaatverandering. Bewustmaking rond water is cruciaal voor elk van deze 3 thema’s.

Op regelmatige basis zal ik op deze blog bericht brengen van mijn activiteiten!, en hoop ik om ook feedback van jullie te kunnen lezen..