Voor het eerst voor een klas

In m’n vorig nieuwsbericht had ik het over mijn ervaring in de technische school hier. Naast het praktische werk begon ik begin september ook met lessen elektriciteit te geven. Aangezien de school in hoofdzaak focust op automechanica, hadden de leerlingen al kennis van elektriciteit in een auto (gelijkstroom). Maar ze hadden weinig noties van wisselstroom of driefasige elektriciteit. Daarom diepte ik mijn eigen kennis op en, aangevuld met opzoekingswerk (wikipedia, etc), begon ik de lessen voor te bereiden.

Ik gaf les aan drie groepen (twee eerstejaarsklassen, en één tweedejaarsklas). De leeftijd van de studenten lag tussen 15 en 18 jaar, met enkelen die ouder waren (tot 39 jaar). De thema’s van de lessen stelde ik zelf op, in overleg met een lokale leerkracht. Het was spannend om de eerste keer voor een klas te staan. Ik kreeg allerhande vragen gesteld, over de opbouw van het elektriciteitsnet, de werking van motoren, veiligheid,... Het was soms wel een uitdaging voor mijn eigen kennis, maar ik heb het er vrij goed van af gebracht. Om tijdens de lessen wat houvast te hebben, had ik alles voorbereid met slides. Iets dat ook handig bleek op de momenten dat mijn Spaans het even dreigde af te weten. Om het wat concreter te maken, brachten we ook een bezoek aan een transformator-station.

bezoek aan een installatie van de lokale elektriciteitsmaatschappij

Ik geef ook wat uitleg over de “expositie” die ik meemaakte. Verschillende keren per jaar stelt de technische school haar deuren open, of presenteert ze op verplaatsing haar educatief materiaal. Deze keer nam ze deel aan een grotere voorstelling van alle scholen in de gemeente Santa Fe, op het centrale plein. Daar werden affiches getoond, didactisch materiaal uitgestald, en gaven de leerlingen uitleg aan de voorbijgangers.

expositie op het centraal plein van Santa Fe



Van mijn aanwezigheid op de expositie werd meteen gebruik gemaakt om een extra elektriciteits-aansluiting te maken. De bestaande aansluiting was niet beveiligd (geen automaat) en kon dus enkel onder spanning worden aangepast! Dus heb ik een paar stoffen handschoenen gezocht (en me verzekerd dat ze droog en proper waren) om alles te kunnen aansluiten. Veiligheid is een thema waar ze in Bolivië anders over denken dan wij. Aftakkingen worden bijvoorbeeld vaak gemaakt met gestripte kabel en kleefband.

Als afsluiter vertel ik graag nog iets over de drinkwater-voorziening hier in Bolivië, waarvan de organisatie soms sterk verschilt van die in België. Ik kon kennis maken met de organisatie ‘Cospugebul’ die de drinkwatervoorziening verzorgt in de dichtstbijzijnde stad Yapacani. Ongeveer 90% van de families heeft er een aansluiting. Twee maal per jaar wordt een ledenvergadering georganiseerd waar voor elke aansluiting iemand aanwezig moet zijn. Op die vergadering nemen al deze leden deel aan het beslissingsproces (coöperatieve), iets dat we ons in België moeilijk kunnen inbeelden! De leden moeten maandelijks hun bijdrage betalen en als iemand drie maand niet heeft betaald, wordt die in principe afgesloten (nadat bemiddeling geen oplossing bood). Ook dat ligt in België niet zo voor de hand!
De kwaliteit van het water is vrij goed, tot hiertoe waren de problemen meestal bacteriologisch. Vier jaar geleden is daarom gestart met chloor doseren zodat je er nu (ook als buitenlander) van de kraan kan drinken. Iets wat je in vele andere steden en dorpen beter niet probeert.

De ‘Cospugebul’ die de drinkwatervoorziening organiseert in de stad Yapacani

In het kader van de verjaardag van de Cospugebul werd een expositie georganiseerd in samenwerking met de scholen.

Eén van de werkjes die te zien waren op de expositie..

Het thema water leeft dus zeker in Bolivië! Reacties of vragen steeds welkom.